Het laatste verhaal

Basta, finito, el fin, the end.....dit was het dan, een jaartje reizen! Op het moment van schrijven zitten we op onze luxe hotelkamer te wachten tot de regen voorbij is. Het lijkt wel alsof de weergoden vinden dat we naar huis moeten, wat een regen komt er nu naar beneden. We mogen niet klagen...gelukkig heeft de zon zich behoorlijk laten zien de afgelopen drie weken. Maar het wordt er niet minder leuk om naar huis te gaan. Na het vorige verhaal hebben we niet veel meer gedaan. De dagelijkse bezigheden bestonden voornamelijk uit eten, slapen en naar het strand gaan. Na het leuke stadje Paraty zijn we nog naar een ander klein dorpje in de buurt gegaan genaamd Trindade, met als voornaamste reden dat het strand hier beter is. En alhoewel er een prima busverbinding vanuit Paraty naar deze stranden is, leek het ons beter om deze stranden op loopafstand te hebben gezien we al genoeg bussen van de binnenkant hebben bekeken afgelopen jaar. We hadden besloten om ons te verwennen met een wat luxer hotel dan normaal. Gelukkig was het de prijs waard en vanwege de regen waren we genoodzaakd om op de hotelkamer te vertoeven met een hapje en een drankje, optimaal gebruik maken van je hotelkamer! Wat kunnen we verder nog vertellen over de afgelopen weken....niet veel, wat ons vooral bezig hield was hoe de gemiddelde Braziliaan zich gedraagd. Wat ze leuk vinden is met mega grote groepen(waarschijnlijk de hele familie inclusief opa en oma) naar het strand te gaan. Dit kan natuurlijk alleen in het weekend en ze gaan dan naar een strand waar ook nog eens honderen andere grote groepen liggen. Daarnaast vinden ze het vooral leuk om met z'n allen op een kluitje te zitten en liggen op het strand kennen ze niet. Ze zitten op van die plastic snackbar stoeltjes (vast wel bekend). Dan hebben we nog niet eens over de kledingkeuze van de Braziliaan gehad...vooral voor de heren kan dit erg leuk zijn, maar heeft ook z'n nare kanten. De Brazilaanse vrouwen hebben bikini's aan die nog maar net de edele delen bijelkaar houden, teveel stof aan de bikini is echt not done. Als de vrouwen beschikken over een mooi figuur dan is dit geen probleem, maar het vervelende is dat echt alle vrouwen gebruik maken van string bikini's en te kleine bikini topjes. Stel je eens voor, je gaat samen met je oma naar het strand....3 keer raden wat ze aanheeft??? Overigens voor de heren is het echt not done om een te wijde zwembroek te dragen. Met een strakke zwemslip ben je de man en kan je weinig meer verkeerd doen. Het leuke is dat ze de hele dag rondlopen in zwemkleding, van het ontbijt in het hotel tot bij het avond eten in het restaurant. Zo kan het dus voorkomen dat je lekker aan het dineren bent en er een grote familie naast je komt zitten, gehuld in veel te strakke bikini's en zwemslips, waar het overtollige vet nog net niet op jouw bord ligt! Betreft eten is ook moeilijk te bepalen wat nou echt Braziliaans is. Het is vooral heel veel(verklaard dat het teveel vet?) en de porties kan je gemakkelijk delen met meerdere mensen. Ze houden ook van buffetten, onbeperkt eten bij het ontbijt en bij het middageten en als afsluiter ook nog eens het avondeten. Dit allemaal gepaard met veel bier, want dit is echt prima te doen hier! We moeten wel toegeven het smaakt erg goed! Wat erg leuk is aan Brazilianen is dat ze (bijna)altijd vrolijk zijn en in zijn voor een feestje. Dat hebben wij de afgelopen weken wel gezien. Omdat Brazilie zo'n enorm groot land is, en wij nog niet eens een centimeter op de landkaart gezien hebben, zijn wij erg benieuwd hoe de rest van Brazilie is. Dus terugkomen doen wij hier zeker.. Maar helaas, wij moeten nu weer naar huis.

Wat gaat zo'n jaar snel om...We weten nog goed dat we ons eerste verhaal gingen plaatsen, en nu een jaar later plaatsen we ons laatste verhaal. Vanaf a.s zaterdag zijn we weer thuis en dan moeten we maar gaan beginnen aan het verwerken van deze reis. We hebben zo enorm veel gezien en gedaan afgelopen jaar dat we daar nog wel een tijdje op kunnen teren. Maar misschien wordt er toch nog een vakantie geboekt, haha! We kunnen dit verhaal gebruiken om sentimenteel te worden en terug te blikken op onze reis, maar dat gaan we niet doen.

Wat we wel willen doen is het jaar samenvatten, middels statistieken, ervaringen en opvallendheden. Afgelopen jaar hebben we 23 landen bezocht en elk land heeft wel specifieke dingen waar ze bekend om staan.

Maar we hebben een aantal gemeenschappelijke delers gevonden:

Op 1 staat de liefde voor kip! Overal fried chicken wings, poten, filetjes, hele kippen.. Het maakt niet uit zolang het maar tokt en kluifbaar is. En dan wel kluiven tot op het bot.. Echt schoon tot op het bot!!

Op 2 staan de auto alarmen, tenminste zij gebruiken het als autoalarm. Voor ons klinkt het als een goedkoop kermisdeuntje.. Een landdurig kermisdeuntje.. Na 3 maanden konden wij hem al meezingen, laat staan wat het deuntje nu met ons doet!

Op 3 staan de lichaamsversieringen, tatoeages dus.. Zelf zijn wij niet zo dol op deze levenslange versieringen maar wij kregen toch het idee dat we de enige in de wereld zijn die nog niet door Tattoo Bob onderhanden genomen zijn.. En dan praten we niet over een subtiel vlinderetje.. nee hele lichaamsdelen zijn veranderd tot schilderij..De topper van dit jaar was een jonge vrouw die vanaf haar schouder tot aan haar enkel een spaanse peper struik had laten tatoeeren.. vast een pittige dame..

Op 4 staat voetbal, overal ter wereld kan Joost met mannen praten over voetbal.. Gelukkig is Joost's voetbalkennis ver, erg ver! Vaak praat hij de locals eruit als het gaat over (oud) spelers, transfers, statistieken of voetbalstanden. Heel leuk om te zien.

Waar we helemaal klaar mee zijn:

• Lange busritten, gaan we nog missen in Nederland
• Uit eten gaan, er gaat nog steeds niets boven de kookkunsten van Siiri
• Dat we altijd de hoofdprijs betalen als we wat willen doen. We kregen de tip om je te kleden/gedragen als een local....helaas hebben we blond haar, blauwe ogen en is Joost iets te lang in de meeste landen

En waar we nog niet klaar mee zijn:

• De hele dag buiten zijn en opstaan met een zonnetje, dat is wel 1 van de beste dingen van afgelopen jaar
• Het lopen op slippers, is het inmiddels al zomer in Nederland?
• De vrijheid van niets moeten, wordt nog moeilijk om weer te gaan werken
• Het ontmoeten van allemaal mensen uit verschillende culturen, we hebben inmiddels slaapadresjes over de hele wereld vergaard

We hebben dit jaar ook statistieken bijgehouden betreffende hotels, vervoersmiddelen, landen etc....Deze willen we jullie uiteraard niet onthouden:

• We hebben afgelopen jaar in totaal 94132 kilometer afgelegd
• Hiervan was 63546 kilometer door de lucht en 30586 kilometer over land
• We hebben 85,5 uur van onze kostbare tijd in het vliegtuig gezeten
• Dit was verdeeld over 21 vluchten
• We zijn 181 keer de bus in en uit gestapt
• We hebben 44 keer gebruik gemaakt van een boot
• De trein heeft ons maar 10 keer mogen vervoeren
• Ook de metro is 62 keer gebruikt
• We hebben in 126 verschillende hotels geslapen
• 5 landen verlangden van ons een visa aanvraag
• We hebben 33 keer een grensovergang gepasseerd
• 2 keer vonden mensen het nodig om ons te overvallen

Verder hebben we ontelbaar veel liters water, bier en wijn gedronken en de afkickverschijnselen zullen terug in Nederland zich wel openbaren.....We hebben alles bezocht wat we van te voren hadden bedacht. Alle landen die we wilden bezoeken hebben we bezocht, behalve Uruguay maar in plaats daarvan is Paraguay gekomen. Bovenstaande getallen geven ook aan wie de prijsvraag in ons vorige verhaal gewonnen heeft. De totaal som van alle vervoersmiddelen is 21 + 181 + 44 + 10 + 62 = 318. Degene die er het dichtst bij zat isTHEA!!! We zullen het cadeau persoonlijk bij je komen brengen.

Ook willen we iedereen bedanken voor alle reacties op de verhalen/foto's op de website. Het is erg leuk als je ver van huis bent op de hoogte te blijven van wat iedereen in Nederland doet. We laten de website op actief staan, dus mocht je de foto's en video's nog eens willen zien kan dat. En misschien komt er binnenkort wel weer een nieuwe reis, dan hebben we alvast een reisblog;-)

Hierbij willen we het laten! Wij hebben een ontzettend leuk, verrassend, energiek, vernieuwend en inspirerend jaar gehad en we hopen dat jullie onze verhalen met veel plezier gelezen hebben......We vinden het erg leuk om adviezen over de 23 landen te geven dus mocht je vragen hebben, let us now. Tot gauw allemaal!!

chau, adios, good bye, Tchau,tam biet

De Braziliaanse zon

Wie bruin wil zijn moet zweten.....pffff wat hebben we het warm hier! Verder zullen we niet klagen hoor haha! Maar wat is het hier heerlijk warm in vergelijking met Ushuaia waar we het laatste verhaal geplaatst hebben. We gingen van 10 graden naar 35 graden en dat was dus weer even wennen. We vlogen met het vliegtuig van Ushuaia naar Buenos Aires en we kwamen rond 11 uur s'avonds aan in Buenos Aires. Gelukkig stond er een vriendelijke Argentijn op ons te wachten met een bord 'Joost Quelder'. Dat zullen wij wel zijn dachten we. Snel naar het hotel en kijken of we nog wat kunnen eten, inmiddels was het half 1 s'nachts. Maar omdat gemiddelde Argentijn rond 11 uur s'avonds met het voorgerecht begint, moet dat geen problemen opleveren. Dus wij snel een burgertje gegeten bij de grote gele M....afrekenen en vervolgens nog geen 5 stappen buiten de Mc Donalds komt er een klein lijmsnuifertje voor Joost staan. Hij heeft een net opgeraapt stuk glas in de hand en ipv opruimen bedreigd hij Joost hiermee. Op dat moment begint Joost met denken, waar is Siiri en wat zijn onze ontsnappingsmogelijkheden. Aangezien er meedere lijmsnuifertjes in de buurt waren, hij een stuk glas in zijn hand hield waarmee hij Joost wou openhalen, hij onzettend veel drugs gehad had, hij tegen ons stond te schreeuwen en we omgerekend maar 16 euro mee hadden was het ons niet waard om aan deze overval meer tijd te besteden. Maar helaas ging hij niet akkoord met het geld wat we hadden, hij wilde meer! Hij begon te schreeuwen om een mobiele telefoon....Tsja, helaas voor hem had hij te maken met ervaren reizigers die nooit meer meenemen dan wat kleingeld. Nadat we onze zakken binnenstebuiten keerden en hij Joost wat fouilleerde geloofde hij pas dat we niet meer bij ons hadden. Uiteindelijk liepen ze weg en liepen wij snel met knikkende knieen terug naar ons hotel. Gelukkig hebben wij niks opgelopen, maar de angst zat er wel even in. Buenos Aires staat bekend als de veiligste stad van Zuid-Amerika en dan gebeurd dit! Het rare is ook dat er veel mensen om ons heen stonden en dat het midden op een druk kruispunt was, maar niemand die ons hielp. Wij kregen zelfs het advies om niet naar de politie te gaan, die doen toch niks. Na dit gebeuren werden we de volgende dag katerigwakker en was onze reislust een beetje zoek....deze tweede overval had toch wel indruk op ons gemaakt!

Gelukkig duurde dit niet lang en konden we al snel weer genieten van de stad Buenos Aires, want wat een mooie stad is dit! Het lijkt op een Zuid-Europeese stad en zit vol met leuke restaurantjes, cafe's en winkeltjes. De stad is enorm groot en per dag kan je het beste een wijk uitkiezen welke je wilt bezoeken. We hadden 6 dagen voor Buenos Aires dus genoeg tijd. De leukste wijken vonden wij la Boca en Palermo. De wijk la Boca staat bekend om haar mooi geschilderde huisjes(zie foto's). De vele kleuren zijn ontstaan doordat de mensen de restjes verf van de fabriek, waar ze werkten, kregen. Ook is de wijk la Boca natuurlijk zeer bekend om een van de grootste voetballers ter wereld, Diego Armando Maradona. Hij heeft gevoetbald bij Boca Juniors wat natuurlijk de club van daar is . De clubkleuren geel en blauw zijn dus overal vertegenwoordigd. Een leuk weetje is dat de kleuren van de club zijn uitgekozen op basis van toeval. De clubleiding was het niet eens over de kleuren en besloten de kleur aan te nemen van het eerste schip dat de haven binnenkwam.. Een Zweeds schip dus..Maradona was gelukkig aanwezig op het moment dat wij in de Boca jr stamclub waren en daardoor konden we een biertje met hem drinken.....we waren zo in shock dat we helaas geen foto's hebben ;-) Een andere buurt waar wij fan van zijn is Palermo. Een wijk waar vooral veel mooie (oude)gebouwen staan en waar het relaxen belangrijk is. Overal zie je terrassen en het was toevallig ook nog mooi weer. Het was erg vervelend om al die wijntjes/biertjes te drinken!

Na Buenos Aires stond ons weer iets heel nieuws te wachten.....Brazilie. Je denkt die landen liggen naast elkaar en zullen wel op elkaar lijken, maar nee niet bepaald. We hadden al het vermoeden dat het zo zou zijn, maar in werkelijkheid bleek dit nog veel groter te zijn. De mensen, het eten, omgeving, temperatuur en vooral de taal. Na 7 maanden in Spaanstalige landen vertoeft te hebben spreken we nu een aardig woordje Spaans. Zijn we nu in een land waar de taal veel weg heeft van het Russisch, niet te verstaan dus.Bijna alle medeklinkers kunnen ze laten klinken als zsjj! Maar alles went, na zo'n 1,5 week hier zijn merken we dat we met ons Spaans toch redelijk verstaanbaar zijn. Zo niet dan hebben ze pech gehad....Portugees is echt niet te doen. We kwamen aan in Sao Paulo wat een stad is met 19! miljoen inwoners. Er is niet veel te beleven dus zijn we er maar twee dagen gebeleven. Ook hebben we wel genoeg grote steden gezien en hebben vooral behoefte aan leuke en kleine stadjes aan de kust. En in zo'n stadje zitten we nu, Paraty (ligt tussen Sao Paulo en Rio de Janeiro). Het ligt aan zee en beschikt over prachtige stranden die we allemaal al getest hebben. Het was de bedoeling om hier 6 dagen te blijven maar inmiddels zijn het er al 11. Het dorpje zelf is echt prachtig en staat zelfs op de UNESCO lijst. Het is vooral s'avonds even leuk om in het dorpje te kijken aangezien het overdag echt te warm is. We worden gewoon gedwongen om elke dag aan het strand te liggen! Het programma voor de komende twee weken is dus ook vooral aan het strand liggen. Want we hebben nog maar twee weken, het klinkt niet fijn om dit te zeggen maar het is toch echt de realiteit. We hebben besloten ons nog maar zo weinig te verplaatsen en gaan de komende twee weken hoogstens nog 2/3 keer met de bus. We gaan vooral relaxen voordat het niet meer kan......

Het betekent dus ook dat aan de verhalen op deze site bijna een einde komt. We zullen hierna nog 1 keer een verhaal plaatsen, en dan zijn jullie eindelijk van onze reisverhalen verlost. Dus kijk nog snel even de foto's en video's door die je nog een tweede keer wilt zien! Zoals jullie misschien wel weten houden wij beide van statistieken...daarom leek het ons wel leuk om tijdens de reis bij te gaan houden hoeveel vervoersmiddelen wij afgelopen jaar gebruikt hebben. Het gaat hierbij om bussen, boten, metro's, treinen en vliegtuigen waarvan we gebruikt gemaakt hebben. Wat denken jullie hoeveel dit zijn? Het gaat dus om de totaalsom van alles samen. Graag jullie antwoord als reactie op dit verhaal. We zullen voor de winnaar een leuk Braziliaans presentje meenemen...We zullen in ons laatste verhaal uitgebreid terugkomen op al onze statistieken. Als afsluiter van dit verhaal vragen wij ons af wat we volgens jullie nou écht gemist hebben in Nederland? En niet met het antwoord komen dat we jullie het meest missen, want dat is zeker zo!

We zijn benieuwd waar jullie mee komen.....

De paden op, de bergen in...

De paden op, de bergen in...

na 7 dagen vast gezeten te hebben in Punta Arenas vanwege de staking, (die trouwens geheel vriendelijk verliep, we konden alleen geen kant op) waren we plots op een woensdag weer vrij om te reizen.. Dus eerst snel een bezoekje aan een pinguin eiland gemaakt, we looove pinguins.. Puinguins zijn zulke leuke, schattige en grappige beestjes! Op dit eiland waren 80.000 paartjes aanwezig en veele kleintjes.. We konden vrij met de beestjes rondlopen en erg dichtbij komen. Als je even op 1 plek bleef zitten kwamen ze rustig op je af lopen en je bekijken van dichtbij.

De dag daarna hebben we afscheid genomen van de vele lieve mensen die we tijdens de staking hebben ontmoet, iedereen ging zijn eigen kant weer op. Onze kant was Puerto Natales, uitvalsbasis voor Torres del Paine.. De top attractie van Chili, dat hebben we gemerkt, het was zo lastig om een kamer te vinden.. maar Joost is een getraind speurneus geworden en natuurlijk lukte het hem weer om een super kamer te vinden. Torres del Paine staat voornamelijk bekend om de W-trek, een 4/5daagse trekking door het national park. Elke nacht slaap je in een tent, kook je je eten op een 1pit gasbrander en overdag loop je 20km met al je spullen op de rug.. echt NIETS voor ons, wij hebben dus in 1 dag de mooiste tocht gelopen. 20km berg op en af naar Mirador los Torres, we hadden een beetje pech want we liepen de hele tijd in regen.. en dan wordt het natuurlijk een beetje glibberen over de onverharde paden. Van mede lopers kregen wij allemaal meelijwekkende blikken, zij waren uitgerust met een 'state of the art' wandel uitrusting. Dus mega grote bergschoenen, mooie afritsbroek, meerdere professionele laagjes kleding, all-weather hoedjes én vooral de hyper moderne wandelstokken.. lopen wij daar met onze gympen, spijkerbroek en fleecejasje..maar wat hebben wij gelachen om hun, vooral als je verteld dat we alles dit jaar op onze gympen afleggen valt hun mond open! En het gaat prima! Het laatste stuk van de tocht was er een voor een berggeit, klauteren over grote rotsblokken en stijl omhoog..Maar zo leuk om te doen.. Het uitzicht was geweldig! bij een prachtig azuur bergmeer hebben we ons vergaapt aan de torres.. wat mooi om de torens te zien met sneeuw en wolken om hun heen hangend.

De terug weg ging sneller dan de heen weg, kan natuurlijk ook niet anders als je nu vooral bergaf gaat. Daardoor waren we 1,5u te vroeg bij de bushalte maar gelukkig troffen we een lieve local die toch richting Puerto Natales ging en mochten we gratis 180km meerijden.. Zo waren we nog heerlijk snel thuis.. De volgende dag beetje stijf in de benen en vooral in de billen van het klimmen, gingen we Chili uit en Argentinie weer in.. El Calafate, weer een toeristen topper, we geloven dat Europa nu wel rustig moet zijn omdat we hier alleen maar Engels, Duits, Frans horen.. El Calafate heeft de prachtige gletsjer Perito Moreno, 1 van de 3 gletsjers die elke dag groeit in plaats van alleen maar krimpt. Elke dag groeit hij met max. 2m! Met een bootje met nog 200 toeristen kwamen we vlakbij de gletsjer en aan de andere kant van de gletsjer hoorden we grote brokken van het ijs vallen. Het klinkt alsof ze stiekem een landingsbaan op de gletsjer hebben gebouwd, wat een herrie zeg! Het landen wordt afgewisseld met geweerschoten, kleine brokjes ijs die 60m diep vallen..Het diepblauwe ijs is zoo oogverblindend (letterlijk) mooi.. na een dag vallende ijsblokken waren wij dus ook iets rozig geworden in ons gezicht..

Na el Calafate, wat zelf niets anders is dan een hoofdstraat met hotels, souvenirshop, toeristenrestaurants en toeristen, was de volgende halte in Patagonie el Chaltén. De uitvalsbasis voor wandelingen in het noorden van het Glacier national park. Wat vooral zo fijn is aan dit 300 inwoners en 1000 toeristen tellende dorpje, is dat het midden in het national park ligt. Om aan je wandeling te beginnen hoef je alleen je lunchpakketje mee te nemen en de deur achter je dichttrekken en hup, je staat tussen de pieken!

We hebben hier 2 dagtochten gemaakt, 22km redelijk stijl naar mirador los Torres. We vinden het zo bijzonder dat terwijl je aan het wandelen bent door de steppe, je constant een andere omgeving hebt. Je loopt over grind of onverharde weggetjes door bossen, smalle paadjes door struikgewassen, over omgehakte boomstammetjes die als bruggetjes dienen over de vele stroompjes van smeltwater, klimt over grote rotsblokken om de top te bereiken en staat bij een uitkijkpunt een hele vallei te overzien.. geweldig! En dit is natuurlijk een prachtig seizoen, het is hier hoogzomer dus bloeien er heel veel bloemetjes, vliegen er allemaal vogeltjes om je heen en is alles prachtig groen. De zomer hier is namelijk meer te vergelijken met een heerlijke lente dag in Nederland. Zo'n 15-18 gr met een zonnetje. Het einde van deze tocht was weer bij een mooi berg meer waar een gletsjer op uitkwam en 3 torres. Wij vonden ze haast vergelijkbaar met de torres van Torres del Paine. 's avonds waren we te moe om nog een half uur te wachten voor we konden eten, dus hebben we een flinke stapel empanadas besteld bij de bakker..god, wat zijn die toch lekker hier! Vroeg naar bed en vroeg weer op voor de 2e wandeling, vandaag 25km naar de trekpleister, Mount Fitz Roy. Na een stijl begin waar we ipv de aangegeven 2 uur maar één uurtje over deden, was de tocht heerlijk vlak. Genoeg de tijd om lekker te genieten van het uitzicht, ehh nou ja, van wat we nog konden zien.. we liepen ongeveer in de laaghangende wolken.. Het laatste uur was redelijk zwaar, 500m stijl omhoog. Aangekomen hebben we lang gezocht welke bergtop nou de Fitz Roy was, de dag ervoor hadden we hem al vanaf de achterkant mogen bewonderen, maar nu was hij toch echt onvindbaar... Maar omdat we toch even van de klim moesten bekomen en het toch een mooi zicht gaf, kwamen er na 20min steeds meer bergtoppen tevoorschijn.. En, hebben we Fitz Roy toch nog kunnen zien! Al zij het in zware bewolking..

Waar we vooral zo trots op waren, was dat we de volgende ochtend totaal geen spierpijn hadden... Zwaar afgetraind komen we terug in Nederland.;-)

Zojuist zijn we aangekomen in Ushiaia, de meest zuiderlijkste stad ter wereld..waar overal vermeld staat 'el fin del mundo' en pinguins elke etalage versieren.. We zouden als laatste obstakel deze reis 18uur in de bus zitten, maar omdat de bus bijna net zo duur was als een vliegticket hebben we ons maar weer eens verwend met een 1urig vliegritje.. hup 1000km zuiderlijker!

Morgen willen we een wandeling maken naar de Martial Glacier en de dag erna wandelen in het National park Tierra del fuego, of te wel Vuurland!

Dan vliegen we woensdag naar de 40graden van Buenos Aires.. Zon kom maar op!

ps. Wederom een nieuwe rits aan video's om de saaie maandag morgen een beetje op te vrolijken!

Een goed begin van het nieuwe jaar!

Hola Amigo's

Maaike en Dirk zijn inmiddels weer vertrokken naar huis en de week voor oud en nieuw hebben we nog samen met hun doorgebracht. We hebben onder andere kerst gevierd in San Pedro de Atacama, Chili. Dit plaatsje ligt in het noorden van Chili en trekt veel toeristen aan voor de mooie natuur in de omgeving. Toen wij in de plaats arriveerden, kwamen we tot de conclusie dat de natuur vergelijkbaar is met de natuur die we al hadden gezien in zuid-west Bolivia. Voor ons was het niet heel vernieuwend meer, alhoewel mooie natuur niet snel verveelt. Helaas werd Siiri eerste kerstdag ook nog ziek waardoor ze zowel eerste en tweede kerstdag ziek op bed heeft gelegen. Het dorpje zelf beschikte wel over voldoende mogelijkheden tot eten, drinken en relaxen en we waren genoodzaakt om dat te doen, niet geheel vervelend. Wel hebben Maaike en Dirk zich nog gewaagd aan een barre fietstocht in de omgeving. Ze kwamen al hijgend en bekaf terug dus de tocht was geslaagd. Na San Pedro de Atacama hebben we een 16 uur durende bus gepakt naar La Serena. Voor ons natuurlijk een eitje, maar voor Maaike de Dirk een hele rit....Tot overmaat van ramp ging na twee stops ook nog de bus kapot en moesten we wisselen naar een bus die van mindere kwalitiet was. De volgende ochtend kwamen we aan om 7 uur en konden we direct door naar het hotel. Daar aangekomen even bijslapen en vervolgens La Serena verkennen. De stad zelf is niet zo bijzonder, ze hebben er goede koffie dus dat was een verademing na de koffie(zo mogen ze het eigenlijk niet noemen) in Bolivia.

Twee dagen La Serena vonden wij voldoende, het strand was ons te koud nuen gingen we via de Pan-American highway richting Santiago, de hoofdstad van Chili. We waren daar voor maar een reden: Oud en Nieuw in Santiago, wat een feest! Terwijl jullie in Nederland al lagen te slapen begonnen wij met het aftellen naar 12 uur. Oud en nieuw in het buitenland is echt anders dan in Nederland. Er is geen vuurwerk (alleencollectief vuurwerk),er zijn geen oliebollen en het feest lijkt wat sneller afgelopen te zijn. Wat zijn de overeenkomsten, de hoeveelheid alcohol en het inluiden van het nieuwe jaar doormiddel van aftellen naar 12 uur. Wij waren rond een uurtje of tien naar een centraal punt in Santiago gegaan. Gelukkig dachten héél veeel mensen hetzelfde. Het was een gezellige massa en iedereen was uitgedost met confetti en glitterpruiken. Het grappige is dat als je niet uit Chili komt en je beschikt over blonde kapsels je dan garandeerd in de picture staat op zo'n avond als deze. Iedereen wilde met ons op de foto en we waren haast nog belangrijker dan oud en nieuw zelf. Gelukkig zijn we de beroerste niet en met de nodige alcohol op gaan we maar al te graag op de foto. Omstreeks 12 uur barste het feest echt los en waren we helemaal nat van de champagne. Het leuke is dat iedereen elkaar een kus geeft vanwege nieuwjaar, of ze je nou kennen of niet. Helaas was het feest al om half 3 afgelopen en zat er niks anders op dan naar het hotel gaan. De volgende dag konden we niet veel anders dan onze kater uitzitten. Beetje laat, maar voor iedereen nog de beste wensen voor 2011.

Op 2 januari hebben we afscheid genomen van Maaike en Dirk, want die gingen naar Valparaíso(kustplaats bij Santiago), en wij bleven nog een 2 dagen Santiago. Dit deden we omdat wij zo omdat we moesten vliegen vanaf Santiago airport naar onze volgende bestemming, Paaseiland! Met 4 uur vertraging kwamen we aan op Rapa Nui(polynesiche vertaling van Paaseiland). Gelukkig werd een wens van Siiri meteen vervuld, we kregen een bloemenkrans!! Ook voelden we meteen dat we op een tropisch eiland waren, de wind en de warme lucht waren weer aanwezig. Paaseiland is erg klein en is ontstaan uit drie vulkanen die uitgebarsten zijn. De lava die uitgespuugd werd door de vulkanen hebben gezorgd voor een eiland ongeveer ter grote van Ameland. Er is maar 1 plaats op het eiland, Hanga Roa met zo'n 4000 inwoners. Het eiland ligt op 3800 kilometer van het vaste land van Chili en op 4100 kilometer van het eiland Tahiti. Het eiland is het meest geisoleerde bewoonde eiland ter wereld. Dit brengt als nadeel met zich mee dat het allemaal erg duur is op het eiland, het moet ook een lange weg begaan voordat het op het eiland is. Maar door goed zoeken kan je toch leuke en relatief goedkope plekjes vinden. Zo hadden wij een klein hosteltje aan zee met uitzicht op ondergaande zon, prima voor elkaar dus. Alleen al de natuur is erg prachtig en daardoor is het eiland al bijzonder, maar waar iedereen voor komt zijn natuurlijk de Moai's. deze welbekende beelden staan en liggen over het hele eiland en varieeren van 3 tot 21 meter hoog. De beelden maken het eiland mystiek omdat niemand weet waarom en vooral hoe die beelden op hun plaats zijn gekomen. Vele onderzoekers hebben pogingen gewaagd, maar naar de waarheid blijft het voorlopig gissen, misschien maar goed ook. We hebben twee dagen een scooter gehuurd en zijn het eiland over geweest. Veel toeristen huren een auto of gaan met een tourbus, maar een scooter is toch wel de beste manier om het eiland te verkennen. Je bent je dan meer bewust van de frisse zeewind en voelt dan stukken beter dat je op een bijzonder eiland bent. Ook heb je op Paaseiland twee prachtige strandjes, uiteraard hebben we die getest. Uiteindelijk zijn we drie nachten op het eiland verbleven en gingen we alweer terug naar Santiago. We dachten eerst dat het wat te kort was, maar eigenlijk is het perfect om drie dagen op het eiland te zijn. Je zou er prima langer kunnen blijven maar dat werd ons een beetje te duur....

Aangekomen op het vaste land hadden we meteen te maken met moeilijke dillema's, wat nu te doen? Reizen lijkt zo makkelijk en vanzelf te gaan, het blijft altijd lastig om de juiste keuzes te maken. Gelukkig is het een luxe probleem en zien we het als een uitdaging om de goede keuzes te maken. Het zit namelijk zo...we hebben nog zo'n twee maanden te gaan en we willen nog naar Patagonie en Vuurland (zuid Chili en Argentinie) en we willen dan weer omhoog via Buenos Aires, Uruguay en als eindstation regio Sao Paulo/Rio de Janeiro, Brazilie. Het dillema was hoe we deze plaatsen gingen bereiken en waar we langs gaan. De bussen in Chili en Argentinie zijn echt heel goed en daar is niks mis mee, alleen ze duren zoooooo lang vanwege de grote afstanden. Bijvoorbeeld Patagonie is zo'n 3500 kilometer bussen en dan moet je daarna hetzelfde ook weer naar boven. Mochten we de bus nemen dan zit je ongeveer 50 uur in de bus, dat doen we dus niet. Dit moet toch sneller kunnen dachten we....en ja hoor, de vliegtickets zijn geboekt. We vliegen vandaag(13januari, we zitten nu in het vliegtuig) naar Punta Arenas, Chili en na drie weken rondtrekken in Patagonie vliegen we vanaf Ushuaia, Argentinie terug naar Buenos Aires. Gewoon goed zoeken en je vind tickets voor een goede prijs(uiteindelijk net zo duur als de bus, waarom dan nog de bus?). Na Patagonie hebben we nog een dikke 4 weken voor de rest van onze doelen, maar eerst Patagonie! Onze eerste uitdaging gaat zo al beginnen....sinds gister is er een grote staking aan de gang vanwege de toenemende olieprijzen met 20 procent. De stakers hebben alle belangrijke toegangswegen geblokkeerd en niemand kan de stad/regio in of uit. Gevolg is dat het openbaar vervoer er niet meer is en dat niemand zich kan verplaatsen. Ook heeft iedereen extra proviand ingeslagen wat als gevolg heeft dat de schappen leeg zijn. Het ziet er naar uit dat de staking nog wel even duurt. Ons vliegtuig ging vanochtend gelukkig wel, maar wat te doen op de airport weten we nog niet. Volgens insiders ter plekke is er geen mogelijkheid om van de luchthaven af te komen of je wilt graag 19 kilometer met bepakking lopen, we zien het allemaal vanzelf wel en we zullen jullie op de hoogte houden. Onze plannen voor de komende twee maanden zijn in iedergavel weer duidelijk!

We hebben weer wat nieuwe video's van Bolivia an Chili geplaatst te vinden onder het kopje video's rechts boven in het scherm. Ook zijn er weer nieuwe foto's beschikbaar....

Veel dank nog voor alle reacties op de website. We vinden het erg leuk om het elke keer weer te lezen!

Hasta luego!

Hi Ha Hoogtepunt!

Eindelijk is het dan zover... Ik mag als gastschrijver mijn bijdrage leveren aan de reismee-blog van Joost & Siiri! Ik voel me zwaar vereerd... want daar waar Joost & Siiri maar liefst een jaar als échte reizigers de wereld over gaan, zijn Dirk & ik slechts 'vakantiegangers' die genoegen mogen nemen met 4 weekjes kerstvakantie. Ook best leuk hoor ;-)

Vol verwachting klopt ons hart wanneer we vertrekken vanuit Nederland. Niet alleen omdat het december is, maar ook omdat we een mooie reis gaan maken én na 9 maanden eindelijk herenigd zullen worden met Joost & Siiri. We laten de verhuisperikelen, sneeuw, Sinterklaasliedjes, kerstbomen en buikgriep achter ons en gooien onze backpacks op de rug. VAMOS!

Na zo'n 18 uur vliegen komen we eindelijk aan in Santiago (Chili), waar we een dag verblijven totdat we verder kunnen vliegen naar Bolivia. Eindelijk maar toch arriveren we om half 2 's nachts op het vliegveld van Santa Cruz waar twee diepbruingekleurde blije Hollandaises ons staan op te wachten: YOEHOEE, we zijn herenigd!! Nadat de knuffels zijn gedaan en de tranen zijn gedroogd, kan het uitgebreide bijkletsen beginnen. Uiteindelijk besluiten we tegen een uurtje of 4 's nachts dat we maar moeten gaan slapen. We hebben tenslotte nog dik 4 weken.

Santa Cruz is een niet-typisch Boliviaanse stad en er valt niet heel veel te beleven. Mooi moment om even te wennen aan het Spaans, het eten, de mensen, de viezigheid op straat en aan elkaar. We gaan ouderwets uit eten bij de plaatselijke Boliviaanse Chinees en drinken een paar cervezas om ons samenzijn te vieren. Bueno! De dag erna ervaren we de kortste vlucht van ons leven. In slechts 25 minuten vliegen we naar Sucre, een gezellige stad waar we verblijven in een koloniaal hotel, een kerk bezichtigen en zelfs Hollandse bitterballen bestellen. Ja, wij vinden dat dat best mag als je al 9 maanden van huis bent ;-)

Na Sucre reizen we per bus door naar Potosí, een stad op 4200m hoogte. Helaas maakt het niets uit of je welgetraind bent of niet... Voor ons als niet-hoogtedeskundigen voelt het als een vreselijke kater gecombineerd met een jetlag. Knallende koppijn, kortademigheid, bloed in je neus en een hele droge huid. Nee, het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen (en al helemaal niet als je ook nog eens last hebt van buikloop). Om aan deze ellende te ontkomen, besluiten we vrij snel af te dalen naar Tupíza, het lager gelegen Wild Westen van Bolivia. In Tupíza vermaken wij ons prima. We genieten van de ruime 4 persoons kamer, het zwembad en het mooie weer. Bij gebrek aan beter verorberen we voornamelijk pizza's. Gelukkig smaakt dat ons allen goed! Verder gebruiken we onze tijd om een paar uurtjes te gaan paardrijden, bij te komen van onze hoogtestage en niet geheel onbelangrijk: het boeken van de trip naar de zoutvlaktes van Bolivia.

Na een halve dag oriënteren maken we een weloverwogen keuze. Wij gaan voor het tourbureau die ons een trip aanbiedt die eigenlijk geen enkele tourist doet: in 5 dagen van Tupíza naar San Pedro de Atacama (Chili) met privéjeep, 'gay'driver & kokkin. GAAF! De volgende ochtend maken we kennis met Gerardo & Christina, al 30 jaar samen en al 15 jaar zo'n 300 dagen per jaar werkzaam vanuit hun eigen jeep. Als 'semi-ouders' leiden ze ons door het misschien wel wonderlijkste stukje natuurschoon op aarde en zorgen zij voor heerlijke maaltijden en goede slaapplekken. De 5 daagse is nauwelijks met een pen te beschrijven. Steeds weer zeggen we tegen elkaar: dit moet je gezien hebben. Met de vele foto's hopen we een impressie te kunnen geven van alle mooie dingen.

We beginnen de tour door een landschap van hoogebergtes en vreemdgevormde rotsen. Zo ook de fallus (zie foto's). Her en der doemt er lama of een vicuña (zeer zeldzaam dier) op. Tegen het eind van de middag naderen we de immense zoutvlakte van Bolivia. Deze zoutvlakte ter grootte van België was ooit heel lang geleden een zee die door verschuivingen van aardplaten uiteindelijk is drooggevallen. De zoutbodem is wat er van over gebleven is. Dagelijks worden kilo's zout van de vlaktes gehaald en bewerkt voor de zoutindustrie. 's Avonds slapen wij voor het eerst van ons leven in een zouthotel. Wat een ervaring! Zout als vloerbedekking, een bed van zout en stoelen, tafels en muren van zout. Slapen doen we er niet echt. Niet eens omdat het allemaal zo bijzonder is, maar meer omdat er in het dorp een bruiloft aan de gang is waar dé karaoke-artiest van Bolivia is uitgenodigd. Jammer genoeg komt er pas tegen een uurtje of 5 een einde aan. De volgende dag rijden we de echte zoutvlakte op. Kilometers witte zoutbodem gaan aan ons gezicht voorbij. We bezoeken een pré-Inca dorp, spotten een hele groep bontgekleurde lama's en beklimmen Fish Island. Op dit eiland ergens midden op de zoutvlakte staan ontelbaar veel enorme cactussen. Groot, klein, dik, dun, ze staan er allemaal. De hoogste is 11 meter. Aan de achterkant van het eiland maken we een paar leuke foto's. Omdat er op de zoutvlakte geen diepte zichtbaar is, krijg je erg bizarre effecten (zie foto's). Die avond slapen we wederom in, hoe kan het ook anders, een zouthotel. Op dag 3 verlaten we de zoutvlaktes en bezoeken we voornamelijk verschillende laguna's. Iedere laguna heeft zijn eigen prachtige kleuren. In de meeste laguna's leven grote groepen flamingo's, erg bijzonder om te zien. Na de laguna's belanden we in woestijnachtig gebied. We slapen 's nachts in een luxe hotel middenin in de desierto. Dit is tevens de plek waar we voor het eerst geen maaltijd krijgen van onze eigen kokkin, maar van het hotel. Het bevalt ons meteen veel minder goed, des te meer omdat we er ook nog eens een fles wijn van 14 euro bij moeten betalen. Pfff... De vierde dag bezoeken we wederom een paar grote laguna's. Helaas hebben we 's middags wat slecht weer, zodat de kleuren van de Laguna Celeste niet heel mooi uitkomen. Gelukkig hebben we de kerstcd van Mariah Carey op in de jeep! De laatste dag van onze tour beginnen we met een bezoekje aan een indrukwekkend geiserlandschap. Wat ontzettend gaaf! Daarna doen we ons te goed aan een warm termaal bad á 30 graden. Heerlijk! Na de lunch bezoeken we nog de Laguna Verde en de Laguna Blanco, maar daarna is het dan toch echt voorbij. Aan de grens bij Chili worden we afgezet door het meest ervaren en leukste stel van Tupíza tours. G&C bedankt! Helaas laat de Chileen die ons zou komen ophalen bij de grens het afweten, maar gelukkig weet Gerardo voor ons een privétourbus te regelen. Eind goed, al goed. Op naar Chili!!

(NB: bovenstaande belevenissen berusten op de waarheid van niet-ervaren wereldreizigers. Delen daarvan kunnen derhalvesubjectief beschreven zijn)

Kerstwensen uit Chili....

Staand op de dop van de waterfles ophet zoutmeer van Uyuni,wensen wij jullie hele fijne en witte kerstdagen en een sprankelend 2011.. (Gelukkig nog maar 2 maanden zonder ons!!!!)

Op afstand zullen wij toch proberen met kerst bij jullie te zijn,in de vorm vanfoto´s en filmpjes!

Een vakantie in een vakantie

3 weken vakantie in een vakantie.. 't klinkt niet alleen als een luxe, maar het voelt zelfs als een luxe! 3 weken lang hebben we onszelf getrakteerd op luxe hotels, fijne uitzichten, natuurwonders, heerlijk eten en verrukkelijke wijnen en als slagroom op de taart.. een zwembad!

In Tilcara hebben we een paar dagen genoten van de prachtige uitzichten op de bergen die wel 5 verschillende tinten roze en paars hebben. Ook een prachtige wandeling naar een waterval, de waterval was leuk (niet heel bijzonder,10m hoog) maar vooral de route erheen was leuk.. grote stukken off road klimmen en klauteren, door beekjes heen en als beloning een frisse waterval.. er was beloofd dat we er konden zwemmen, maar dat zagen wij niet echt..meer pootje baden. Na Tilcara zijn we naar Salta gegaan, een leuke stad met een mooi centraal plein. Ondanks de vele toeristen die hier te vinden zijn, merk je de Argentijnse levensstijl.. 's middags uitgebreid lunchen, daarna een siesta, rond 21u dineren en daarna met een ijsje in de hand flaneren rond het plein.. Erg leuk!

In Cafayate hebben we genoten van de heerlijke Argentijnse wijnen die deze regio te bieden heeft. Cafayate is de tweede wijnregio van het land en produceert per 100 jaar miljoen liter wijn! Het is erg bijzonder om in het droge, rode landschap op eens kilimeters groene wijnranken te zien. Helaas niet in het plukseizoen, want dat loopt hier van januari tot april, maar we hebben wel bodegas van binnen gezien, hoe de wijn gemaakt wordt en gebotteld en nog leuker.. we hebben verschillende wijnen geproefd, de topper uit deze streek is de Torronrés! een heerlijke droge witte wijn, die vooral door de dikke schil (die door de warmte en door de hoogte 1600m veroorzaakt wordt) veel smaak krijgt. Het wijnproeven smaakt naar meer en we hopen in Chili ook een aantal bodegas te kunnen bezoeken.

Vanuit Salta hebben we een 23u durende bus gepakt naar Puerto Iguazu. Bij het horen van 23u dachten we, hoe gaan we ons daar doorheen bijten..Maar achteraf was het vermakelijk, maar ja na 5 films gezien te hebben, 2 koekjes pakketten als snack en ontbijt, plakkerige tortellini als diner met een glas wijn en zelfs een slaapmutsje is dat natuurlijk ook niet zo moeilijk.

Puerto Iguazu is geen bijzonder dorp, de reden om te bezoeken zijn de wereld beroemde watervallen... en ook leuk om te weten, het ligt op een drie-landenpunt met Brazilie en Paraguay. Deze drie landen worden door een rivier van elkaar gescheiden.

Na een dagje bijkomen van de bus zijn we naar de watervallen gegaan, ook deze stonden hoog op ons 'te zien'- lijstje. Maar dat ze zo magisch mooi waren hadden we van te voren niet verwacht. Per seconde komt er ongeveer 6miljoen liter water naar beneden vallen en als je alle 275 watervallen naast elkaar zou leggen kom je op 2,8km uit! Aan de Argentijnse kant hebben ze mooie paden aangelegd om de watervallen vanuit verschillende oogpunten en locaties te bekijken.. Aan het eind v/d dag zijn we naar het hoogte punt gelopen, Garganta del diablo..de duivels keel. Als je aankomt lopen zie je een rustig meer, maar hoe dichter je bij het einde van het wandelpad komt, hoe meer watergeruis je hoort. Bij het einde aangekomen word je haast duizelig van het watergeweld. Zó veel water bij elkaar dat 80m omlaag valt. Door de schijnende zon zie je constant een regenboog en fladderende vlinders. Ook zijn er veel vogels die genieten van het water en de watervallen zelfs invliegen. En zelf sta je ongeveer boven de waterval! Echt prachtig!! Omdat het lastig voor te stellen is hoe prachtig de watervallen zijn, hebben we voor jullie een kort filmpje gemaakt, die onder het kopje video's staat.

Omdat we de watervallen zo mooi vonden zijn we ook de Braziliaanse kant wezen kijken. Hier krijg je echt weer een totaal ander beeld, of eigenlijk het maakt het beeld compleet! Omdat we in Puerto Iguazu een hotel met zwembad hadden geboekt, hadden we extra zwembad tijd ingelast.. helaas heeft het van de 6 dagen die we er geweest zijn, 6 dagen geregend, of meer gehoosd! Zodat we dus geen tijd aan het zwembad hebben kunnen doorbrengen..

Op sinterklaas, die onze slippers duidelijk niet heeft kunnen vinden dit jaar.. Waarschijnlijk wegens gebrek aan openhaard of CV.Daarom hebben we onszelf getrakteerd om een heerlijk hotel in Asuncion, Paraguay! Hier hebben we niets anders gedaan dan 3 dagen lang, in de zon aan het zwembad liggen, om ons kleurtje een beetje bij te werken.. ZOO genieten!!

Helaas moeten we morgen weer door, we vliegen naar Santa Cruz in Bolivia om ons rondje Bolovia af te maken én om Maaike en Dirk van het vliegveld te halen!! Zo leuk om samen met hun de feestmaand te vieren en te genieten van het samen door prachtige landschappen te reizen!

P.s. Nieuwe video's staan onder het kopje video's rechts bovenaan en nieuwe foto's komen z.s.m.

Natuurschoon, nieuwe plannen en een kapotte trein

In ons vorige verhaal waren we nog in Peru, we zijn inmiddels in Argentinie. We zijn hier afgelopen woensdag aangekomen en we zullen zo'n drie weken in noord Argentinie vertoeven. We zullen verder in het verhaal het een en ander toelichten over onze planning. We hebben de afgelopen 2,5 week weer zoveel meegemaakt, maar we zullen proberen de verhalen met jullie te delen. Het blijft moeilijk om al dit moois op een website te zetten. Ons advies is toch echt om zelf deze kant op te komen. Vooral in het dagelijkse leven maken we hele rare, leuke, aparte en soms erg grappige dingen mee. Vooral de mensen die we tegenkomen zijn alleen al de moeite waard, van locals tot aan toeristen. Gelukkig maken de vele foto's die Siiri maakt het beter om het geheel te visualiseren, dus onze website is weer goed gevuld met nieuwe foto's.

Na ons vorige verhaal, welke geschreven was in Arequipa(Peru), zijn we met de nachtbus naar Cusco gegaan. Helaas zijn nachtbussen onvermijdelijk en vooral Joost is totaal geen fan van deze nachtbussen. Over comfort in de bussen valt niks te klagen, maar helaas komt er van slapen weinig. Gevolg is dat we de dag erna altijd minimaal 1 hersteldag hebben. Gelukkig vinden we dat nooit erg en nemen we graag wat rust....In Cusco, een redelijk grote stad op ongeveer 3600 meter met een half miljoen inwoners, zijn erg veel toeristen. In de omgeving van Cusco ligt de Machu Picchu, 1 van de 7 wereldwonderen. Voor degene die niet weten wat de Machu Picchu is, het was de hoofdstad van het inca rijk gelegen op een fantische locatie midden in de bergen. Er zijn veel toeristen die alleen naar Peru komen om de Machu Picchu te bezoeken en die vind je dus in de omgeving van Cusco. Voordat je naar de Machu Picchu gaat moet je eerst het een en ander uitzoeken qua prijzen en mogelijkheden om er te komen. Er loopt geen weg naar het dorpje wat naast de Machu Picchu ligt en dat maakt het dat je erover moet nadenken. Ook hebben de eigenaren van Machu Picchu, de omliggende dorpjes en de uitbaters van transportmogelijkheden bedacht om de prijzen eens flink omhoog te gooien, gezien de toeristen toch wel betalen. Wij hadden afgesproken niet over de prijzen te gaan zeuren omdat we dit van te voren al wisten....gelukkig heeft de Machu Picchu zich terugbetaald! Wat was het geweldig om dit een keer mee te maken. Het was niet zozeer Machu Picchu zelf, maar meer de omgeving en de ligging die we prachtig vonden. Wij hebben alles op eigen houtje gedaan wat betekent dat je veel moet lopen. Uiteindelijk hebben we twee omliggende bergen (Wayna Picchu en Cerro Machu Picchu)beklommen waardoor het uitzicht echt fantastisch is(zie foto's). Ook zijn we richting een oude inca bridge gelopen. Om er te komen loop je over een smal pas langs de bergen, echt adembenemend mooi en moeilijk te beschrijven. Helaas konden we niet meer over de brug omdat er enkele jaren geleden wat mensen afgevallen waren, overigens die mensen zijn er niet meer. Eén van de twee bergen die we beklommen hebben heet de Waynu Picchu. Een zeer steile berg met een vermoeiende klim. Hier mogen per dag maar 400 mensen op en je moet er erg vroeg(4.30 uur) voor in de rij staan. Wij hadden daar geen zin in, maar we waren om 11.45 uur toevallig in de buurt. En hoe het kan weten we niet, maar we waren nummer 368 en 369...laten we het maar op geluk houden! Zo gezegd zo gedaan, wij die berg op wat erg vermoeiend was en de uitzichten waren echt super. Aan het eind van de dag zijn we helemaal teruggelopen naar het dorp, waar de meeste toeristen een busje pakken, om vervolgens op tijd te gaan slapen. Het was een erg leuke dag en een aanslag op je benen. We hebben nog dagen later spierpijn gehad!

In cusco vonden wij verder dat er niet heel veel te beleven was. Gewoon een leuke stad met een leuk centrum. Wel stond er nog iets op het menu in Cusco, de cavia!! We weten eigenlijk niet precies waarom het daar gegeten wordt, we vonden het wel de moeite waard om het te proeven. We hebben dus samen met onze spaans, portugees en boliviaanse vrienden een overheerlijke cavia gegeten. Qua smaak is het niet heel bijzonder en het beste te verglijken met konijn (van Mark!). Wat ons opviel is dat er bijna geen vlees aan zit en dat je veelal de huid eet. Als je honger hebt mag je wel meerdere cavia's bestellen. Voor degene die het niet kunnen visualiseren hoe een cavia erbij ligt op je bord, zie ook hier weer de foto's haha....

Na Cusco zijn we naar Lake titicaca gegaan. Dit meer staat als het hoogste meer ter wereld waar je met een boot over kan varen ligt op bijna 4000 meter. Je kan het meer vanaf de Peruaanse en de Boliviaanse kant bezoeken. Wij hadden besloten om beide kanten te doen en de Peruaanse uitvalsbasis werd Puno. Een stad zoals vele en als hij niet bij het meer lag ook niet de moeite waard. Zoals we al zeiden ligt het erg hoog wat ervoor zorgt dat het s'avonds en s'nachts erg koud is, wat jullie natuurlijk gewend zijn maar wij niet.Plus ze kennen hier geen verwarming!! Ook nemen ze het niet zo nauwkeurig met het afvalbeleid en de uitlaatgassen van auto's, kortom houd je neus dicht in Puno. In het meer heb je floating islands welke bewoond worden door de plaatselijke bevolking. Na ons uitstapje naar deze 'floating islands' hebben we een beetje het gevoel voor de gek gehouden te zijn. De bevolking pretendeerd op deze eilanden van riet te wonen, maar we hadden van te voren al gehoord dat ze alleen overdag zich bevinden op de eilanden. En waarvoor allemaal, voor de toeristen die er maar al te graag voor betalen....na er geweest te zijn kunnen we bevestigen dat het wel erg lijkt op een grote grap. Maar toch is het leuk om te zien hoe deze eilanden worden opgebouwd van rietstengels en hoe ze van hetzelfde riet huizen bouwen en boten. Vroeger leefden er natuurlijk wel mensen op deze eilanden. Ook was het bootritje er naar toe erg leuk en scheen de zon uitbundig die dag. Na wat dagen uitrusten in Puno zijn we richting Bolivia gegaan om het meer aan die kant te bekijken. Onze uitvalsbasis aan de Boliviaanse kant heeft de naam Copacabana (niet te verwarren met de welbekende Braziliaanse versie). In dit dorpje merk je meteen dat je in Bolivia bent, erg goedkoop en hele vriendelijke mensen. In bolivia nemen ze het ook niet zo nauw met de kwaliteit van de hostels, uiteraard zijn de prijzen er ook naar. Maar naar wat speurwerk van Joost, toch een goed hostel gevonden welke over de eigenschap ‘schoon' beschikte. In dit dorpje heb je een mooi uitzichtpunt die je kan beklimmen. Opzich is de klim zelf niet echt zwaar, maar de hoogte van 4000 meter maakt het wel wat zwaar. Het uitzicht is overigens weer adembenemend mooi. De tweede dag zijn we met de boot naar Isla del Sol gegaan, een prachtig eiland in het lake Liticaca. Wij hadden besloten om niet tegaan slapen op het eiland maar een 1daagse wandeling te maken. Deze wandeling is 12 kilometer van de noordkant naar de zuidkant van het eiland. Opzich is 12 kilometer niet zoveel, wat het moeilijker maakt is dat het geen vlak pad is en je op 4000 meter zit. Uiteindelijk is het toch wel één van onze mooiste wandelingen ooit geweest. In de wijde omgeving zie je alleen maar het prachtig blauwe meer, een enkel bootje en hoge bergen(6500meter) met sneeuwkoppen in de verte. Je loopt grotendeels met z'n tweeen en komt zo nu en dan wat llama's en schapen tegen. Overigens de boot naar het eiland was echt verschrikkelijk, hebben nog nooit zo'n langzame boot meegemaakt en het was ook niet de veiligste in de boot. Gelukkig zijn we nog droog overgekomen. Helaas is er maar 1 route van en naar het eiland en dat is met deze slow boot. De dag erna zijn we met de bus naar La Paz gegaan. Veel mensen denken dat dit de hoofdstad van Bolivia is, maar dat is het veel kleinere Sucre. Eigenlijk is het te verglijken met Nederland wat beschikt over een hoofdstad en een stad waar de regering is gevestigd. In dit geval dus Sucre als hoofdstad en La Paz als de stad van de regering. De stad telt zo'n 1,3 miljoen inwoners en is gelegen tussen de bergen en vooral de aankomst per bus is erg mooi qua uitzicht. Eenmaal aangekomen in het centrum werden we direct geconfronteerd met..chaos. De stad staat boven aan onze lijst betreffende de verkeerschaos en de vieze uitlaatgassen. Je ziet echt van alles rondlopen en je hebt een dagtaak aan het oversteken van straten...Wij vonden La Paz niet de stad waar heel veel te doen is. Wij hebben een uitzichtpunt bezocht en wat rondgelopen. Wat vooral erg lekker/leuk is, dat is het eten in La Paz. We vonden het verbazingswekkend dat er zulke goede restaurants te vinden waren, van Mexicaans, Argentijns tot Hollands kost. Ja je leest het goed, Hollandse kost!!! En of we de Hollandse kost geprobeerd hebben. De hutspot en de kroket smaakten goed. Het was een rare ervaring om dit te eten in Bolivia. Grappig is dat het restaurant elke avond gevuld was met mensen. Niet met locals of met alleen maar Nederlanders, maar ook met andere nationaliteiten.

Een paar dagen La Paz waren voor ons genoeg en we hadden besloten om naar de plaats Oruru te gaan. Niet omdat de plaats ons leuk leek, maar vanuit hier gaat de trein naar Villazon wat de grensplaats met Argentinie is. Onze planning was om pas later naar Argentie te gaan. Nu is het zo dat de zus van Joost + vriend begin december naar Santa Cruz, Bolivia komt. We gaan 1 maand samen met hun een mooi stuk Bolivia en Chili bekijken. Aangezien we dus een beetje voor op schemaliggen, waren wij genoodzaakt om een bezigheid te vinden voor de periode van 15 november tot 10 december. Gelukkig hebben wij het niet zo moelijk met tijd opvullen met nieuwe bestemmingen. We hebben uiteindelijk gekozen om alvast noord Argentinie te doen. Dat houdt in dat we eerst Salta e.o. doen, vervolgens helemaal door reizen naar de Iguazu watervallen(dat is grens Brazilie) en we gaan terug via Asuncion, Paraguay. We dachten, als we toch in de buurt van Paraguay zijn dan moeten we daar ook even heen. We komen zoveel reizigers tegen en niemand verteld ons dat hij/zij in Paraguay is geweest. Dus mocht er iemand geweest zijn....laat het ons weten. Uiteindelijk denken wij met dit rondje drie weken op te vullen en hebben we gelukkig wat te doen haha! Ook scheelt dit weer reizen in een latere fase van onze reis. Op 10 december komen we terug in Santa Cruz, Bolivia om ons reisgezelschap op te wachten om vandaar verder te gaan.Maar eerst Argentinie, waar de eerste indruk echt heel positief is. De rit naar Argentinie ging niet helemaal zoals verwacht. Zoals gezegd hadden we een trein gevonden die in één keer doorging tot aan de grens van Argentinie.Hij vertok om 15.30 uur en de treinreis zou 16 uur duren(wederom een slaaptrein, helaas Joost). Uiteindelijk heeft de treinreis 21,5 uur geduurd. Na twee uur in de trein stond hij ineens stil en was de motor kapot gegaan. Wij dachten dat maken de treinmonteurs even, maar nee dus. Uiteindelijk hebben we daar 4 uur stilgegaan. Gelukkig hadden we de extra luxe klasse geboekt en lagen we heerlijk onderuit films te kijken. Het leuke was dat we op 4000 meter hoogte in middle of nowhere stil stonden. We hebben meteen maar even een rondje om de trein gelopen, echt een fantastische omgeving. Wij zijn inmiddels gewend om vertraging te accepteren en je kan maar het beste meteen gebruik maken van de situatie. We kwamen de volgende dag pas om 1 uur s'middags aan. Toen moesten we de grens over wat zo'n twee uur duurde vanwege de drukte en vervolgens moesten we nog 3,5 uur bussen naar de plaats Tilcara. Ook deze rit was niet vlekkeloos, de politie had onze bus uitverkoren om naar drugs en cocablaadjes te zoeken. Iedereen en alles moest de bus uit en worden gecontroleerd. En omdat er veel Bolivianen bij ons in de bus zaten die hun winkelvoorraad wilden aanvullen duurde dit wel even.. Wat kunnen mensen veel, heel veel troep meeslepen zeg! Uiteindelijk waren we rond 9 uur s'avons pas in Tilcara. Toen begon het hoofdstuk hostel zoeken. Bleek dat in Tilcara alles of vol zat,dicht, heel duur was of te smerig was. Uiteindelijk hebben we tot 23 uur met backpack op lopen zoeken en zijn we beland in een soort Argentijns landhuis annex Bed & Breakfast. Gelukkig wilde de eigenaresse ons nog binnenlaten en we konden de luxe van dit landhuis wel even gebruiken. Het was wel wat duur, maar Siiri heeft met haar onderhandelingsskills nog even een dikke korting bedwongen. We hadden de hele dag nog niet gegeten dus we hebben de eerste beste steak naar binnen gewerkt...want 1 ding is zeker, in Argentinie moet je zijn voor steaks en wijn!! En laten we daar nou net dol op zijn.......

P.S. Helaas kunnen we de foto's/video's niet meteen plaatsen vanwege hettraaaaaage internet. Vanaf morgen gaan we naar Salta(grote stad) en hopen we op snellerinternet.STATUS op dit moment: inmiddels 14 foto's peru geplaatst en dit weekend de rest!