Eindelijk is het dan zover... Ik mag als gastschrijver mijn bijdrage leveren aan de reismee-blog van Joost & Siiri! Ik voel me zwaar vereerd... want daar waar Joost & Siiri maar liefst een jaar als échte reizigers de wereld over gaan, zijn Dirk & ik slechts 'vakantiegangers' die genoegen mogen nemen met 4 weekjes kerstvakantie. Ook best leuk hoor ;-)

Vol verwachting klopt ons hart wanneer we vertrekken vanuit Nederland. Niet alleen omdat het december is, maar ook omdat we een mooie reis gaan maken én na 9 maanden eindelijk herenigd zullen worden met Joost & Siiri. We laten de verhuisperikelen, sneeuw, Sinterklaasliedjes, kerstbomen en buikgriep achter ons en gooien onze backpacks op de rug. VAMOS!

Na zo'n 18 uur vliegen komen we eindelijk aan in Santiago (Chili), waar we een dag verblijven totdat we verder kunnen vliegen naar Bolivia. Eindelijk maar toch arriveren we om half 2 's nachts op het vliegveld van Santa Cruz waar twee diepbruingekleurde blije Hollandaises ons staan op te wachten: YOEHOEE, we zijn herenigd!! Nadat de knuffels zijn gedaan en de tranen zijn gedroogd, kan het uitgebreide bijkletsen beginnen. Uiteindelijk besluiten we tegen een uurtje of 4 's nachts dat we maar moeten gaan slapen. We hebben tenslotte nog dik 4 weken.

Santa Cruz is een niet-typisch Boliviaanse stad en er valt niet heel veel te beleven. Mooi moment om even te wennen aan het Spaans, het eten, de mensen, de viezigheid op straat en aan elkaar. We gaan ouderwets uit eten bij de plaatselijke Boliviaanse Chinees en drinken een paar cervezas om ons samenzijn te vieren. Bueno! De dag erna ervaren we de kortste vlucht van ons leven. In slechts 25 minuten vliegen we naar Sucre, een gezellige stad waar we verblijven in een koloniaal hotel, een kerk bezichtigen en zelfs Hollandse bitterballen bestellen. Ja, wij vinden dat dat best mag als je al 9 maanden van huis bent ;-)

Na Sucre reizen we per bus door naar Potosí, een stad op 4200m hoogte. Helaas maakt het niets uit of je welgetraind bent of niet... Voor ons als niet-hoogtedeskundigen voelt het als een vreselijke kater gecombineerd met een jetlag. Knallende koppijn, kortademigheid, bloed in je neus en een hele droge huid. Nee, het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen (en al helemaal niet als je ook nog eens last hebt van buikloop). Om aan deze ellende te ontkomen, besluiten we vrij snel af te dalen naar Tupíza, het lager gelegen Wild Westen van Bolivia. In Tupíza vermaken wij ons prima. We genieten van de ruime 4 persoons kamer, het zwembad en het mooie weer. Bij gebrek aan beter verorberen we voornamelijk pizza's. Gelukkig smaakt dat ons allen goed! Verder gebruiken we onze tijd om een paar uurtjes te gaan paardrijden, bij te komen van onze hoogtestage en niet geheel onbelangrijk: het boeken van de trip naar de zoutvlaktes van Bolivia.

Na een halve dag oriënteren maken we een weloverwogen keuze. Wij gaan voor het tourbureau die ons een trip aanbiedt die eigenlijk geen enkele tourist doet: in 5 dagen van Tupíza naar San Pedro de Atacama (Chili) met privéjeep, 'gay'driver & kokkin. GAAF! De volgende ochtend maken we kennis met Gerardo & Christina, al 30 jaar samen en al 15 jaar zo'n 300 dagen per jaar werkzaam vanuit hun eigen jeep. Als 'semi-ouders' leiden ze ons door het misschien wel wonderlijkste stukje natuurschoon op aarde en zorgen zij voor heerlijke maaltijden en goede slaapplekken. De 5 daagse is nauwelijks met een pen te beschrijven. Steeds weer zeggen we tegen elkaar: dit moet je gezien hebben. Met de vele foto's hopen we een impressie te kunnen geven van alle mooie dingen.

We beginnen de tour door een landschap van hoogebergtes en vreemdgevormde rotsen. Zo ook de fallus (zie foto's). Her en der doemt er lama of een vicuña (zeer zeldzaam dier) op. Tegen het eind van de middag naderen we de immense zoutvlakte van Bolivia. Deze zoutvlakte ter grootte van België was ooit heel lang geleden een zee die door verschuivingen van aardplaten uiteindelijk is drooggevallen. De zoutbodem is wat er van over gebleven is. Dagelijks worden kilo's zout van de vlaktes gehaald en bewerkt voor de zoutindustrie. 's Avonds slapen wij voor het eerst van ons leven in een zouthotel. Wat een ervaring! Zout als vloerbedekking, een bed van zout en stoelen, tafels en muren van zout. Slapen doen we er niet echt. Niet eens omdat het allemaal zo bijzonder is, maar meer omdat er in het dorp een bruiloft aan de gang is waar dé karaoke-artiest van Bolivia is uitgenodigd. Jammer genoeg komt er pas tegen een uurtje of 5 een einde aan. De volgende dag rijden we de echte zoutvlakte op. Kilometers witte zoutbodem gaan aan ons gezicht voorbij. We bezoeken een pré-Inca dorp, spotten een hele groep bontgekleurde lama's en beklimmen Fish Island. Op dit eiland ergens midden op de zoutvlakte staan ontelbaar veel enorme cactussen. Groot, klein, dik, dun, ze staan er allemaal. De hoogste is 11 meter. Aan de achterkant van het eiland maken we een paar leuke foto's. Omdat er op de zoutvlakte geen diepte zichtbaar is, krijg je erg bizarre effecten (zie foto's). Die avond slapen we wederom in, hoe kan het ook anders, een zouthotel. Op dag 3 verlaten we de zoutvlaktes en bezoeken we voornamelijk verschillende laguna's. Iedere laguna heeft zijn eigen prachtige kleuren. In de meeste laguna's leven grote groepen flamingo's, erg bijzonder om te zien. Na de laguna's belanden we in woestijnachtig gebied. We slapen 's nachts in een luxe hotel middenin in de desierto. Dit is tevens de plek waar we voor het eerst geen maaltijd krijgen van onze eigen kokkin, maar van het hotel. Het bevalt ons meteen veel minder goed, des te meer omdat we er ook nog eens een fles wijn van 14 euro bij moeten betalen. Pfff... De vierde dag bezoeken we wederom een paar grote laguna's. Helaas hebben we 's middags wat slecht weer, zodat de kleuren van de Laguna Celeste niet heel mooi uitkomen. Gelukkig hebben we de kerstcd van Mariah Carey op in de jeep! De laatste dag van onze tour beginnen we met een bezoekje aan een indrukwekkend geiserlandschap. Wat ontzettend gaaf! Daarna doen we ons te goed aan een warm termaal bad á 30 graden. Heerlijk! Na de lunch bezoeken we nog de Laguna Verde en de Laguna Blanco, maar daarna is het dan toch echt voorbij. Aan de grens bij Chili worden we afgezet door het meest ervaren en leukste stel van Tupíza tours. G&C bedankt! Helaas laat de Chileen die ons zou komen ophalen bij de grens het afweten, maar gelukkig weet Gerardo voor ons een privétourbus te regelen. Eind goed, al goed. Op naar Chili!!

(NB: bovenstaande belevenissen berusten op de waarheid van niet-ervaren wereldreizigers. Delen daarvan kunnen derhalvesubjectief beschreven zijn)